↓
 

LilANT

Leven met lef!

  • Home
  • Publicaties
    • Over (af)vallen en opstaan
    • Dichterbij mij
    • Transformatie
    • Vlindergeschenk
  • Contact
    • Biografie
Home→Tags Suïcide

Tag archieven: Suïcide

Over het suïcidegat bij pesten

LilANT Geplaatst op 5 januari 2020 door Anja5 januari 2020

Pesten kent diverse vormen, enkele ervaringen zijn meestal wel te hanteren voor een mens. Structurele pesterijen en buitensluitingen, alsook miskenning van wezenlijke eigenschappen, talenten en gevoeligheden van een mens, hebben een onzichtbare impact. Als dat gedurende lange tijd in je jeugd plaatsvindt, geeft dat blijvende krassen en grote littekens.

De laatste tijd is er weer van alles in het nieuws over pesten. Deze week over een agent die na veel pesten uit het leven is gestapt. De krant rept over eigenschappen van deze persoon, die mij doen denken aan een mens met ASS. Deze mens heeft hulp gezocht en is niet serieus genomen, niet door leidinggevenden, niet door de OR, niet door … hoe herkenbaar. Overheden en zorgsystemen gaan hier niet goed mee om. Dat is een snoeihard oordeel, uit eigen ervaring en uit alles wat ik om mij heen lees en zie.

Mensen die afwijken van de normaal, opvallen, eerlijk zijn, anders zijn, kwetsbaar zijn in mentale zin, vormen soms een bedreiging op onbewust niveau voor de pester. In elk geval is deze (kwetsbare) mens een zeer geliefde prooi om mee te spelen voor de pester. Een geniepige pester weet vaak een groot deel van een team of groep mee te krijgen. Veel eigen onvermogen wordt dan geprojecteerd op de prooi.

De reactie van de omgeving, inclusief politie, hulpverlening en omgeving is vaak: woorden doen geen zeer, slaan des te meer. Dit is in mijn ogen de gevaarlijkste redenering die er is. De onzichtbare pijn van emotionele kwetsuren, is niet te zien. De pijn, die kan leiden tot agressie, in de reactie van de prooi (ik weiger na het leven en studeren nog langer slachtoffer te gebruiken), is uiterlijk gedrag op ondraaglijke innerlijke pijn. Het bagatelliseren of ontkennen van deze pijn, maakt het alleen maar erger!

In de krant en wetenschappelijke lectuur wordt vaak gesproken over schaamte om pesten, buitensluiten en dergelijke bespreekbaar te maken. Mogelijk speelt schaamte een rol. Reflecterend op mijn eigen leven, en het suïcidegat dat ik nu weer ervaar, door volkomen miskenning en ontkenning in de systemen van mijn eigen hulpvraag, brengen mij bij een andere hypothese …

Schaamte is niet zozeer het probleem, wel de eenzaamheid en miskenning. Als je constant wordt gepest en buiten gesloten, vereenzaam je. Daar een mens zijn roedel nodig heeft om te overleven, slaat de paniek toe. Een ander probleem is dat mensen het subtiel treiteren niet zo serieus nemen, vaak ook niet onderkennen. Dat zie ik ook in allerlei in de media uitgemeten suïcide verslaggeving.

Om langs de randen van het suïcidegat te geraken is structurele miskenning, ontkenning en buitensluiting van buiten en uiteindelijk ook binnen in het wezen van de prooi een basis voor problemen.

Als je al hulp zoekt wordt dat vaak weggewimpeld, afgedaan, niet gezien en/of niet onderkend. Dit maakt de eenzaamheid en zelftwijfel nog groter. Geraak je in de GGZ, dan is de stress opgebouwd in het lichaam al helemaal niet meer te geleiden (door pillen en andere fysieke ingrepen). Immers, je wordt met medicatie gedrogeerd en of geïsoleerd. Terwijl de vlucht en stress hormonen op topniveau aanwezig zijn. Dit leidt eerder tot verdere traumatisering dan op heling.

Wat nodig is, is iemand die met jou, naast jou kan en wil zijn. En beweging om stress te reduceren. Gelukkig heb ik momenteel een therapeut, die vanuit oprecht, warmhartige betrokkenheid, kan zijn met en bij mij in deze pijn, van wat ik het suïcidegat noem. Deze onbevooroordeelde nabijheid, vanuit oprechte betrokkenheid, helpt en heelt. Het zogenaamde ZIJN, verzacht en heelt de pijn. Je wordt op alle aspecten van je wezen gezien en gehoord. Ieder mens wil gezien en gehoord worden, dat brengt rust, geeft bedding.

Daarnaast heb ik zo mijn eigen middelen en strategieën om, om te gaan met deze gestolde pijn, deze diepe eenzaamheid, die leidt tot ongelooflijk zwarte momenten. Ten eerste zijn er een paar mensen die ik aan de rand van dit gat, wel kan vertellen wat er is.
Dan weet ik ook dat de natuur ingaan, me verbinden aan het groen, met de elementen, mij helpen om mijzelf weer geheel te kunnen voelen en ervaren. De natuur helpt me mij gedragen te weten in het leven. Hier heb ik mijn werk van gemaakt: Natuurcoaching als uitvloeisel van levenscoaching +.

Hoe vaak ik in het verleden en ook nu heb gehoord: het valt wel mee, je verbeeldt het je, als zes mensen zeggen dat ze zich aan jou storen, dan ligt dat aan jou … het is beter voor je dat we je eruit zetten … (en dan sta je weer alleen, en de roddel laster gaat door en je staat machteloos).

Altijd volgt dan een onderzoek in mijzelf, soms met behulp van iemand om mij heen: klopt dit, wat is van mij, wat is van de ander … een grens over, lukt dit niet meer. Dan slaat de diepe zwarte eenzaamheid toe (suïcidegat).

Het is niet de schaamte die mensen tegenhoudt om over hun pijn te praten. Het suïcidegat bij pesten is diep eenzaam, woorden zijn (ook voor mij) onvindbaar, nieuwe afwijzing kun je er niet bij hebben.

Kom je iemand tegen, 113 zou een optie kunnen zijn, ik heb er geen ervaring mee. Wat je altijd kan en mag doen: “Er zijn, de ander volledig serieus nemen, warme liefdevolle / empathische luisteren, is het mooiste wat je iemand kunt geven”.

Geplaatst in Column, Zijn in mij | Getagged natuurcoaching, pesten, Suïcide | Geef een reactie

Veerkracht

LilANT Geplaatst op 15 november 2019 door Anja15 november 2019

Veerkracht : Wie wat bewaart, heeft wat.

UWV was naar zeggen oorspronkelijke informatie kwijt t.b.v. een onderzoeksvraag … vernietigd zeiden ze. Vanmorgen een uur staan kopiëren met de oorspronkelijk medische rapportages van voor ik zo koppig en eigenwijs aan het werk wilde…

Het lukte, werken, in een passende omgeving met een bepaald soort leidinggevende …

Alles teruggelezen en met de kennis van nu … doorgrond ik het geheel beter, dan toen ik er in zat.

De laatste jaren is door mijn opleidingen, het schrijven van mijn boek en daarmee ook verhalen van volwassenen die mij als kind hebben gekend … … … zijn er, en komen er nog immer stukjes van de legpuzzel op tafel.

Stelselmatig pesten … in mijn geval van 4 tot 14 en ook daarna nog, heeft diepe sporen nagelaten, ik functioneer prima … mits …

Emotionele verwaarlozing op deelgebieden en stelstelmatig net genoeg of net te weinig eten krijgen gedurende je eerste 12 levensjaren, met de beste bedoelingen overigens …

… weet je wat de oorzaak van het pesten is?

Nee, want ik was kind en onderdeel van een groepsdynamiek …

Dat dit alles leidde tot depressie, eenzaamheid en suïcidale gedachten is pas veel later bewust onderkend door mijzelf … waarom, mijn vader kon niet met verdriet omgaan, werkte en schopte het van zich af … Depressie noemen, was in ons huis erger dan vloeken in de kerk …

… emotie en vragen waarom als het om gevoel ging, was gevaarlijk, dus hou je het bij je … doe je het alleen, als puber …

Hoe kun je jezelf uithongeren tot 37 kilo, nou je bent honger gewend en je honger- en dorst gevoel staat uit.

Het is me na het achter me laten van de Anorexia, nog een keer overkomen, dat mijn honger- en dorst gevoel mij in de steek liet, onder zeer hoge druk, bij mijn toenmalige werkgever, die een ziekmelding weigerde … waar ik volgens de bedrijfsarts echt niet in staat was om te werken … na alles wat daaraan vooraf ging.

https://www.lilant.nl/publicaties/over-afvallen-en-opstaan/

Boeken via mij te verkrijgen

So if I went down
gave the answer

.

lost information
from our goverment

.

I gave it to them, finding
a way to get my rights

.

To care for myself
with all the tears

.

loosing my ambitions
and dreams

.

and just live my life
.

I would like to play
to use my talents

.

and I can’t fight anymore
I lost all my energie for this

.

years ago

.

I am, who I am

Geïnspireerd door: 25 jaar SAS

Geplaatst in Anorexia Nervosa | Getagged anorexia, persoonlijk leiderschap, pesten, Suïcide, veerkracht | Geef een reactie

Angst

LilANT Geplaatst op 10 september 2019 door Anja10 september 2019

Naar aanleiding van een oproep, waar jij bang voor bent … in combinatie met collega’s die een wandeling maken om Pesten onder de aandacht te brengen, worden oude herinneringen wakker. Dit gedicht gaat over de levenspijn, levensmoeheid die ontstaat door jaren stelselmatig gepest te zijn en ook thuis zelden vrij en onbezorgd kind kunnen zijn.

Ik heb het overleefd, door een heel bewuste keus te maken dat ik wil Leven. Die keus maakte ik in de zomer van 1989 toen ik nog 37 kilo woog: Ik wil leven. Nu is mijn motto: ” Leven met Lef!  “.

Een behoorlijk portie creativiteit en doorzettingsvermogen hebben me gebracht waar ik nu ben en ik ben nog steeds niet in een hokje te duwen. Nu ben ik er trots op, als kind, als je niet wordt gezien in wie en wat je bent, doet het pijn als je er niet bijhoort. Als stukjes van jou niet passen in de levensvisie van het christelijke gezin. Ook dat heeft zijn waarde gehad en ook hier heb ik zeer veel van geleerd. Wat ik hiermee geleerd heb, vertel ik nog wel een keer.

 

Ik ben die ik ben en ik schrijf …

.

Angst voor het leven

zo omgeven door haat en nijd

pijn verbijtend

zoveel slaag in woord en daad

..

..

Angst voor het leven

.

niet te dragen pijn, ik zie geen ruimte

.

om nog te zijn

.

zoveel slaag in woord en daad

.

.

Zo bang voor het oordeel

en veroordeel hiermee ook het stukje

licht dat zo graag haar gezicht liet zien

misschien is leven hier teveel

.

.

Angst voor zoveel geweld dat vertelt

dat ik niet goed ben en liefde slecht is

ik mis de warme armen die mij nemen

zo ik ben

.

.

Angst voor het leven

.

niet te dragen pijn, ik zag geen ruimte

.

om nog te zijn

.

zoveel lagen in woord en daad

.

.

.

 

Geplaatst in Anorexia Nervosa, Poëzie, Transformatie | Getagged buitensluiten, dogmatie, levensmoed, pesten, Suïcide | Geef een reactie

Suïcide

LilANT Geplaatst op 4 maart 2019 door Anja4 maart 2019

Een stap naar het leven
natuurlijk verloop onderbroken
verbroken verbanden
met alles wat leven geeft.

Een stap uit het leven
uit wanhoop en verborgen pijnen
verbroken verbanden
met doel en zin van het leven.

Het behekst, verhelt de dagen
van nabestaanden
over doden niets dan goeds
de vertwijfeling en boosheid
om eigen onvermogen doet
de blokken vallen
vazal van de wanhoop
slaat alle hoop dood.

Nabestaanden zoeken strohalmen
verwarring en verstarring komen naderbij
de vrijheid in het overgaan is omgeslagen
in

ja, in wat
dolende ziel
bezieling bij leven
volledig verloren

dolende ziel
verlost uit materieel lijden

vermijdend het leven
we zeven herinneringen
over doden niets dan goeds
standbeelden verschijnen
hieronder huist wanhoop.

~~~

Een stap naar het leven
natuurlijk verloop daar gelaten
geheelde verbanden
door pijn en tranen heen
voor hen die de wanhoop
in zichzelf
de baas werden …

Het leven weten te nemen.

 

Suïcide is een tamelijk lastig en vaak taboe onderwerp.
Bij tijd en wijle komt het in beeld. Kom ik tegen in het leven van nu, in herinneringen …

… observaties over het effect van suïcide
… ook mijn eigen gevoel hierover, onzichtbaar voor mijn omgeving … spelen hier een rol.

 

 

 

Geplaatst in Hooggevoelig, Poëzie, Transformatie | Getagged Suïcide | Geef een reactie

Recente berichten

  • 2 B’atz of Aap
  • 2 Kej of Hert
  • 8 Tzíkin of Adelaar
  • 11 N’oj of Aarde
  • 5 Q’anil of Ster
  • 5 Ajmaq of Voorouderlijke patronen
  • 4 Tz’ikin of Adelaar
  • 13 Regenstorm
  • 10 Ajmaq of Voorouderspijn
  • 7 Ajpu of Licht

Categorieën

  • Anorexia Nervosa (5)
  • Column (27)
  • Dolfijnhealing (1)
  • Familie-opstellingen (2)
  • Hooggevoelig (7)
  • Man-vrouw (1)
  • Maya-kalender (1)
  • Meditatie (1)
  • Nieuwsflitsen (1)
  • Omdenken (1)
  • Poëzie (4)
  • Transformatie (5)
  • Zijn in mij (3)

Archieven

  • december 2022 (1)
  • september 2022 (1)
  • juni 2022 (1)
  • november 2021 (1)
  • juni 2021 (1)
  • mei 2021 (2)
  • maart 2021 (2)
  • februari 2021 (1)
  • januari 2021 (2)
  • december 2020 (3)
  • september 2020 (1)
  • april 2020 (1)
  • februari 2020 (2)
  • januari 2020 (1)
  • december 2019 (1)
  • november 2019 (2)
  • september 2019 (2)
  • juli 2019 (1)
  • juni 2019 (3)
  • april 2019 (2)
  • maart 2019 (4)
  • februari 2019 (3)
  • januari 2019 (1)
  • november 2018 (1)
  • april 2018 (2)
  • februari 2018 (1)
  • januari 2018 (1)
  • oktober 2017 (1)
  • september 2017 (1)
(c) 2022 LilANT tel: 030 6361625 anja.tekelenburg (at) lilant.nl
↑