Vanaf begin december ben ik aan het onderzoeken gegaan of mij aansluiten bij IQ-coach een weg zou zijn, die mij zou passen. Het leek mooi en aan te sluiten, gaandeweg ontstonden twijfels op methode, visie en consistentie over de mogelijkheden bij wat mij past. Mijn man zei zondag, aansluiten bij het collectief van IQ-coaches is niets voor jou, je bent te eigenzinnig.
Na een gesprek gisteren, overwegingen na afloop en mijn eigen-wijsheid m.b.t. coachen en werken, zijn we tot de conclusie gekomen dat het niet gaat samenwerken.
Mijn visie:
Het eerste en laatste is luisteren en zijn, met alle aandacht, zijn en luisteren, als iemand praat laat ik ze praten, hoe onsamenhangend het ook lijkt. Het is aan mij om er gedurende een (intake) gesprek en traject een lijn uit te halen. Essentieel voor mij is ook een ankerpunt vinden/ zoeken voor we de diepte ingaan.
Laat iemand in eerste instantie maar praten, neem alles voor waar en echt aan (ook al klopt beleving niet met de feiten, dat komt later).
Natuurlijk is voelen ook belangrijk, niet iedereen kan dat altijd direct. En ook hier is een ankerpunt van belang. Hier is wandelen een oplossing en medicijn om in eigen ruimte meer aanwezig te zijn.
Waarom:
Stel je voor, je bent tiener en jong volwassene, HSP, helder van denken en waarnemen en iedereen vindt iets van je waarneming en wat jij zegt, doet er niet toe en is onzin.
Het eerste en het laatste wat ik gemist heb, is iemand die onvoorwaardelijk naar me luistert en als ik geen woorden heb, de stilte accepteert.
Dan wordt je opgenomen in de GGZ, je raakt pijnpunten aan uit de context, je ouders worden hierin serieus genomen jij niet. Jij bent immers ziek. (Gelukkig heb ik tig opstellingen gedaan waarin het allemaal is hersteld.) Ieder heeft zijn eigen waarheid naast feiten die niet benoemd mogen worden. Het eerste en laatste is, luisteren en zijn, geaccepteerd worden in jouw (bizarre) beleven.
Hou het in eerste instantie praktisch bij iemand met HSP, autisme en ADHD, later kun je prima naar gevoel.