Dit najaar stond er een oproep voor modellen op de lokale facebook site. Daar ik net een leuke samenwerking met deze kunstenaar had, heb ik hierop gesolliciteerd. Het heeft geresulteerd in een leuk en verrassend avontuur. Dat ik aan ben gegaan onder het motto: “Ik ben Pipi-Langkous, ik denk dat ik het wel kan”.
Mijn nabije familie had er een hard hoofd in, jij 2,5 uur stilzitten, dat ga je niet kunnen. Natuurlijk kan ik dat wel … en helemaal stil hoeft niet altijd, je mag wel wat reageren gedurende de avond, echt kletsen niet.
Over de laatste keer, afgelopen woensdag:
In de mist, naar Wickenburg. Koud, nat en in het buitengebied is donker in de mist ook echt tasten in het duister.
Drie uur model zitten.
Mensen over je lijf horen praten, over hun worsteling met de klei en vormgeving. En over het effect van houdingen op het beeld heel veel geleerd, deze drie weken.
Twee koppies leken aardig, heb mezelf ook in marsman of buitenaardse gedaante gezien, allerleukst (zie foto)
Hoe confronterend is het om je schouders, hals en gezicht, constant als gespreksonderwerp te hebben … hoe helend ook t.o.v. alles wat ik ooit als pestende, kleinerende taal over me heen kreeg.
In een respectvolle, veilige sfeer van deze drie avonden hebben dingen een totaal andere kleur heeft gekregen.
Soms is iets doen buiten je comfortzone, in de juiste setting, helpender dan tien therapiesessies … voorlopig stof tot doorvoelen en reflecteren genoeg.
In 2016 kreeg ik een pallettroon van een van de oprichters van DeKrachtFabriek. Het was ook mooi, omdat ik op dat moment mijn boek af had in concept. Mijn boek: Over (af)vallen en opstaan.