Naar aanleiding van een oproep, waar jij bang voor bent … in combinatie met collega’s die een wandeling maken om Pesten onder de aandacht te brengen, worden oude herinneringen wakker. Dit gedicht gaat over de levenspijn, levensmoeheid die ontstaat door jaren stelselmatig gepest te zijn en ook thuis zelden vrij en onbezorgd kind kunnen zijn.
Ik heb het overleefd, door een heel bewuste keus te maken dat ik wil Leven. Die keus maakte ik in de zomer van 1989 toen ik nog 37 kilo woog: Ik wil leven. Nu is mijn motto: ” Leven met Lef! “.
Een behoorlijk portie creativiteit en doorzettingsvermogen hebben me gebracht waar ik nu ben en ik ben nog steeds niet in een hokje te duwen. Nu ben ik er trots op, als kind, als je niet wordt gezien in wie en wat je bent, doet het pijn als je er niet bijhoort. Als stukjes van jou niet passen in de levensvisie van het christelijke gezin. Ook dat heeft zijn waarde gehad en ook hier heb ik zeer veel van geleerd. Wat ik hiermee geleerd heb, vertel ik nog wel een keer.
Ik ben die ik ben en ik schrijf …
.
Angst voor het leven
zo omgeven door haat en nijd
pijn verbijtend
zoveel slaag in woord en daad
..
..
Angst voor het leven
.
niet te dragen pijn, ik zie geen ruimte
.
om nog te zijn
.
zoveel slaag in woord en daad
.
.
Zo bang voor het oordeel
en veroordeel hiermee ook het stukje
licht dat zo graag haar gezicht liet zien
misschien is leven hier teveel
.
.
Angst voor zoveel geweld dat vertelt
dat ik niet goed ben en liefde slecht is
ik mis de warme armen die mij nemen
zo ik ben
.
.
Angst voor het leven
.
niet te dragen pijn, ik zag geen ruimte
.
om nog te zijn
.
zoveel lagen in woord en daad
.
.
.
