Pesten kent diverse vormen, enkele ervaringen zijn meestal wel te hanteren voor een mens. Structurele pesterijen en buitensluitingen, alsook miskenning van wezenlijke eigenschappen, talenten en gevoeligheden van een mens, hebben een onzichtbare impact. Als dat gedurende lange tijd in je jeugd plaatsvindt, geeft dat blijvende krassen en grote littekens.
De laatste tijd is er weer van alles in het nieuws over pesten. Deze week over een agent die na veel pesten uit het leven is gestapt. De krant rept over eigenschappen van deze persoon, die mij doen denken aan een mens met ASS. Deze mens heeft hulp gezocht en is niet serieus genomen, niet door leidinggevenden, niet door de OR, niet door … hoe herkenbaar. Overheden en zorgsystemen gaan hier niet goed mee om. Dat is een snoeihard oordeel, uit eigen ervaring en uit alles wat ik om mij heen lees en zie.
Mensen die afwijken van de normaal, opvallen, eerlijk zijn, anders zijn, kwetsbaar zijn in mentale zin, vormen soms een bedreiging op onbewust niveau voor de pester. In elk geval is deze (kwetsbare) mens een zeer geliefde prooi om mee te spelen voor de pester. Een geniepige pester weet vaak een groot deel van een team of groep mee te krijgen. Veel eigen onvermogen wordt dan geprojecteerd op de prooi.
De reactie van de omgeving, inclusief politie, hulpverlening en omgeving is vaak: woorden doen geen zeer, slaan des te meer. Dit is in mijn ogen de gevaarlijkste redenering die er is. De onzichtbare pijn van emotionele kwetsuren, is niet te zien. De pijn, die kan leiden tot agressie, in de reactie van de prooi (ik weiger na het leven en studeren nog langer slachtoffer te gebruiken), is uiterlijk gedrag op ondraaglijke innerlijke pijn. Het bagatelliseren of ontkennen van deze pijn, maakt het alleen maar erger!
In de krant en wetenschappelijke lectuur wordt vaak gesproken over schaamte om pesten, buitensluiten en dergelijke bespreekbaar te maken. Mogelijk speelt schaamte een rol. Reflecterend op mijn eigen leven, en het suïcidegat dat ik nu weer ervaar, door volkomen miskenning en ontkenning in de systemen van mijn eigen hulpvraag, brengen mij bij een andere hypothese …
Schaamte is niet zozeer het probleem, wel de eenzaamheid en miskenning. Als je constant wordt gepest en buiten gesloten, vereenzaam je. Daar een mens zijn roedel nodig heeft om te overleven, slaat de paniek toe. Een ander probleem is dat mensen het subtiel treiteren niet zo serieus nemen, vaak ook niet onderkennen. Dat zie ik ook in allerlei in de media uitgemeten suïcide verslaggeving.
Om langs de randen van het suïcidegat te geraken is structurele miskenning, ontkenning en buitensluiting van buiten en uiteindelijk ook binnen in het wezen van de prooi een basis voor problemen.
Als je al hulp zoekt wordt dat vaak weggewimpeld, afgedaan, niet gezien en/of niet onderkend. Dit maakt de eenzaamheid en zelftwijfel nog groter. Geraak je in de GGZ, dan is de stress opgebouwd in het lichaam al helemaal niet meer te geleiden (door pillen en andere fysieke ingrepen). Immers, je wordt met medicatie gedrogeerd en of geïsoleerd. Terwijl de vlucht en stress hormonen op topniveau aanwezig zijn. Dit leidt eerder tot verdere traumatisering dan op heling.
Wat nodig is, is iemand die met jou, naast jou kan en wil zijn. En beweging om stress te reduceren. Gelukkig heb ik momenteel een therapeut, die vanuit oprecht, warmhartige betrokkenheid, kan zijn met en bij mij in deze pijn, van wat ik het suïcidegat noem. Deze onbevooroordeelde nabijheid, vanuit oprechte betrokkenheid, helpt en heelt. Het zogenaamde ZIJN, verzacht en heelt de pijn. Je wordt op alle aspecten van je wezen gezien en gehoord. Ieder mens wil gezien en gehoord worden, dat brengt rust, geeft bedding.
Daarnaast heb ik zo mijn eigen middelen en strategieën om, om te gaan met deze gestolde pijn, deze diepe eenzaamheid, die leidt tot ongelooflijk zwarte momenten. Ten eerste zijn er een paar mensen die ik aan de rand van dit gat, wel kan vertellen wat er is.
Dan weet ik ook dat de natuur ingaan, me verbinden aan het groen, met de elementen, mij helpen om mijzelf weer geheel te kunnen voelen en ervaren. De natuur helpt me mij gedragen te weten in het leven. Hier heb ik mijn werk van gemaakt: Natuurcoaching als uitvloeisel van levenscoaching +.
Hoe vaak ik in het verleden en ook nu heb gehoord: het valt wel mee, je verbeeldt het je, als zes mensen zeggen dat ze zich aan jou storen, dan ligt dat aan jou … het is beter voor je dat we je eruit zetten … (en dan sta je weer alleen, en de roddel laster gaat door en je staat machteloos).
Altijd volgt dan een onderzoek in mijzelf, soms met behulp van iemand om mij heen: klopt dit, wat is van mij, wat is van de ander … een grens over, lukt dit niet meer. Dan slaat de diepe zwarte eenzaamheid toe (suïcidegat).
Het is niet de schaamte die mensen tegenhoudt om over hun pijn te praten. Het suïcidegat bij pesten is diep eenzaam, woorden zijn (ook voor mij) onvindbaar, nieuwe afwijzing kun je er niet bij hebben.
Kom je iemand tegen, 113 zou een optie kunnen zijn, ik heb er geen ervaring mee. Wat je altijd kan en mag doen: “Er zijn, de ander volledig serieus nemen, warme liefdevolle / empathische luisteren, is het mooiste wat je iemand kunt geven”.
